Lituanishtja, Letonishtja dhe Pellazgo-Shqipja

Gjuhët ballkanike përfshijnë prusishten e vjetër, lituanishten dhe letonishten. Prusishtja e vjetër flitej në Prusinë lindore deri në shekullin e XVII. Kjo gjuhë njihet nga një dorëshkrim zanafilltar që daton qysh nga shekulli XIV. Ky tekst, i cili përmban 802 fjalë, quhej “fjalori i Elbingut”.

Mathieu Aref

Por dy gjuhët balltike, ato më të njohurat, dhe që egzistojnë ende, janë lituanishtja dhe letonishtja. Ato janë të dëshmuara qysh nga shekulli i XVI: lituanishtja nëpërmjet përkthimit të një katekizmi të Luterit në vitin 1546 dhe letonishtja nëpërmjet përkthimit të një katekizmi katolik në vitin 1585. Këto gjuhë deri në shekullin e XIX mbetën idioma fshatareske përpara se të bëhen gjuhë letrare dhe kombëtare.

Lituanisht-Letonisht	Pellazgo-Shqip
Anasana	Anë, anësi
Baltas	Bardhë
Degas	Djeg (dieg)
Dels	Djalë (dial)
Du	Dy
Lenta	Lëndë
Mazu maz	Mëz
Metu	Mot, moti
Prushoas	Prush
Tauta* (popull)	Tatë
Uogli	I vogël, i vogli
Vaïuis	Veshi
Zaryjos	Zjarr, (ziar), zjaros

*Teuta, Mbretëreshë e Ilirisë në shekullin e III para Krishtit. Ky është një emër tipik dhe për arsye të forta pellazge (Teutamos ishte mbreti i Pellazgëve: Iliada, XVI / 843). Ajo çka është më befasuese, ky emër gjendet me grafi pak a shumë të ndryshme në të gjithë popujt me zanafillë pellazge, ose shumë të afërt me ata thrako-ilirë: Etruskë, Ilirë, Oskë, Keltë etj. Ky emër në të gjithë këto etni do të thoshte “popull”. Përveç kësaj shtojmë se ky emër do të ketë rrjedhur nga emri i Titanëve (në shqip = TE TAN d.m.th. TË GJITHË, dhe më gjerë “ata që mbeten së bashku”, të githë ata që i përkasin të njëjtës linjë fisnore.

Marrë nga libri: Shqiptarët odisea e pabesueshme e një populli parahelen i autorit Mathieu Aref

Link versioni italisht: La lingua lituana, la lingua lettone e il pelasgo-albanese